El condor pasa

we zitten nu 2 dagen in Patagonie, de dagen zijn hier lang en de nachten kort, want we zitten heel zuidelijk op onze aardbol... eigenlijk is het grootste deel van Patagonie een woest en onherbergzaam gebied, het klimaat is heel zwaar, koud droog en veel wind en toch... dit gebied heeft een enorme aantrekkingskracht voor iedereen...de landschappen zijn prachtig... dit is een paradijs voor iedereen die plaats en ruimte nodig heeft... hier blijft niemand onbewogen voor natuur en klimaat...de allermooiste dieren voelen zich hier thuis zoals de poema en de condor... we zagen verschillende keren hoe de condor zijn 3m brede vleugels opentrekt een aanloop neemt en door de lucht klieft...oh zoooo mooi... we hebben 2 dagen van s'ochtends vroeg tot s'avonds laat tochten gedaan naar de gletsjers.... het unieke aan deze grote ijsmassa's hier is dat ze tot op zeeniveau komen en uitmonden een grote gletsjesmeren...verder bezochten we nog een estancia, dit zijn grote schapenboerderijen, want die beestjes verdagen heel goed de koude...we vertrekken nu voor onze laatste stop naar Ushuaia, dit ligt nog een beetje zuidelijker, en is het vertrekpunt voor de zuidpoolexpedities.
Vanaf nu is het dus aftellen .... Beetje bij beetje komt het terugkeren naar Belgie dichterbij voor Line. Zenuwen zijn er nog niet bij, maar dat zal wel komen. Tellen jullie mee?
Groeten, Mieke en Peter, Line en Caroline.

adembenemend Iguazu

Een berichtje van Mieke, weer fris en monter onder de levenden. Amai, wat was ik ziek... een indigestie de max zulle. Met alles erop en eraan. Gelukkig was het de volgende dag beter en kon ik mee op uitstap naar de watervallen aan de Braziliaanse kant. De grens over: dus nu hebben we ook een stempel van Brazilie. :-)
Het moet gezegd... De watervallen zijn grandioos. Veel lawaai, veel gestuif van vallend water, een prachtig stukje wonder der natuur.
Maar vandaag bezochten we de Argentijnse kant, de gargante del diablo en daar werden we toch pas echt stil van. Geen woorden hiervoor echt niet. Je voelt je zo nietig als mens dan, je kan er uren naar kijken, de schoonheid en de kracht van water in al zijn grootsheid...
We gingen ook met een boot tot vlakbij de watervallen. Dat is niet te doen! Je vaart onder een reuzedouche! De waterdruppels prikken op je huid, slaan keihard in je gezicht, je bent nat van kop tot teen, we hebben gelachen, geroepen, een unieke ervaring!
Het weer is tropisch warm dus we droogden snel genoeg op.
Later in de middag hadden we wel een tropische regenbui, kletteren en donderen, maar het blijft warm. Geestig wel.
Enkele leuke dingen nog om te vertellen:
- Gisteren bij het weer binnen komen vanuit Brazilie in Argentinie werd er een beetje moeilijk gedaan. Reden? De paspoort van ons Line. Zij heeft een visa van 6 maand, een studentenvisa, die bijna verlopen is. Ze vonden het vreemd dat zij nu net even over de grens ging en dan weer terugkwam. Ze verdachten haar er even van, van slim te willen zijn en zo het land weer binnen te willen komen voor een lange tijd.... Gelukkig heeft onze gids het kunnen uitleggen. En alles was oké.
- Matti vroeg zich ooit af of die watervallen altijd zoveel water hebben. Iets wat wij ons ook afvragen na ze gezien te hebben. Het water komt van Brazilie en van de regen. In 2006 stond het hier echter droog. Het had niet genoeg geregend, en er waren dus geen watervallen. Dit moet echt heel raar zijn geweest.Misschien kan je dit wel vinden op youtube.
- Caroline is zot van beesten, dat weet iedereen. Hier lopen er goatimundis rond. Familie van de rancoon. Mooie beestjes met lange snuit en lange staart. Op onze weg liep een hele familie met kleintjes. Ene vond de rugzak van Caro zeer interessant. Was er niet van weg te slaan. Er zaten nl. beschuitjes in...
Caro kon het niet laten en zette de rits van haar rugzak een klein beetje open. Dat was voor dat beest genoeg om met de kop in de rugzak te kruipen de hele zak open te trekken en met zijn poten de hele pak beschuiten te stelen. Dit duurde amper een second of 5. Snel weg waren ze met z'n allen... heerlijk smullen zullen ze gedaan hebben.

Morgen vertrekken we richting Calafate. Wij vieren Kerst op het Zuidelijk halfrond een uur of vier later dan jullie. We zullen aan jullie denken en sturen onze warmste wensen op.
Tot over een goeie week. Zoenen en groeten van ons allen.
Mieke

Onze mama is ziek

HALLOOOO;

Nu kunnen we toch regelmatig eens een berichtje schrijven, want we hebben heel vaak gratis internet.
We beginnen bij de tango-avond. Om 7uur ging er een taxi busje ons komen halen; maar zoals op zijn Argentijns kwam die maar niet af.. We werden nerveus na 2 uur wachten en dus hebben we maar een TAXI genomen. Alles goed en wel, we aten alweer veel; maar niet zo lekker.
Na het eten kregen we wel een ongelooflijke mooie tango show. Een zeer passioneel gevoel tussen man en vrouw.

TANGO : Deze sensuele dans ontstond in de wijk LA BOCA.
Vroeger werd de tango enkel gedanst in de bordelen. Er waren veel te veel Italiaanse inwijkelingen zonder vrouwen en deze mannen die zicht eenzaam voelden moesten ook eens van bil gaan. Ze stonden aan te schuiven bij de hoertjes (waarvan er veel te weinig waren) en begonnen muziek te spelen om de tijd te verdrijven. Daarna begonnen ze te dansen op deze muziek...
De tango werd dus eerst gedanst door enkel mannen !!! Wat veel seksualiteit en homoseksualiteit met zicht meebracht. Eerst werd de tango dus verboden om te dansen, maar later werden de rijkere mensen toch ook benieuwd ... Zo kwam deze mooie dans tot leven.

Kennen jullie de voetbalgroep Boca Juniors van Argentinie ? ... weten jullie welke kleuren die heeft ? Zie hier onder :


EEN WEETJE : De voetbalbond van LA BOCA JUNIORS kwam niet overeen welke kleuren de club moest krijgen, dus kwamen ze een akkoord overeen dat ze de kleuren van de vlag zouden nemen van het schip die de haven eerst binnenkwam...
Het eerste schip die binnenkwam was van Zweden ; en zo werd het blauw en geel.
(zweedse vlag)

De volgende ochtend werden we om 8 uur opgehaald; alles goed en wel alleen voelde mama haar niet zo goed. Heel misselijk en slecht zelf...
En tocht moesten we door want we hadden de vlucht die op ons stond te wachten. De vlucht richting Misiones; Iguazu...
Maar 2uurtjes vliegen, maar mama heeft wel overgegeven.. misschien was dat wel beter want nu was er alles uit, maar toch niet ze bleef misselijk..

Toegekomen in het hotel heeft ze direct gaan slapen en nu licht ze rustig naast mij.. hihi ,
Het hotel is super ongelooflijk mooi.
Ik geniet nog steeds van alles !!!!!!!
En vooral van mijn ongelooflijk leuk gezinnetje !!!!

dikke zoen
Line

Buenos Aires een stad vol passie

Hallo iedereen, hier ben ik weer... de line...
JA hier moet ik dus beginnen schrijven over mijn afscheid! Ik ben vrijdag avond nog eens goed uitgegaan met mijn vriendinnen en er eens goed van genoten!!!
Tot 7.30 was ik met hun aan het genieten daarna ging ik naar huis; doodmoe.
Ik nam een douche en heb een klein uurtje geslapen want om 9uur kwamen mijn ouders me halen in mijn huis.
OOHHWWW het moment was aangebroken, ik moest afscheid nemen van een familie waarbij ik 6 maand lang had geleefd. Wat een moment!!! Nooit gedacht dat dat zo moeilijk kon zijn.
Ik had eerder gezegd aan mama dat ik niet echt het gevoel had dat ik veel ging wenen, maar op dit moment stroomden de tranen uit mijn ogen zoals de Iguazu watervallen ...
Al mijn zussen en broers, mijn vriendinnen en vrienden, mijn tweede mama en papa pakten me enorm goed vast en zeiden dat ik zeker terug moest komen. Daar hoop ik dan ook op..

Nadat dit alles voorbij was ben ik zo wat beginnen denken en eigenlijk vind ik het heel goed dat mijn ouders me op dit moment zijn komen halen. Ze hebben gezien hoe ik leefde; met wie ik leefde en waar ik leefde .. Ongelooflijk want dan konden ze hun toch echt wel wat voorstellen. Het was een heel mooi avontuur,maar als mijn ouders dicht bij mij zijn vond ik het een veilig gevoel en tijd om terug te keren naar mijn landje...

Toen we aankwamen in Buenos Aires kregen we al direct een storm op ons neer ! De hemel weende mee met ons allen!
De felle regen maakte het papa wel wat moeilijk om het hotel te vinden, uiteindelijk hebben we het wel gevonden natuurlijk!
Na een uurtje gerust te hebben trokken we de ongelooflijke grote stad in, terwijl het nog altijd aan het regenen was.
We aten wat op de Puerto Madero.
Nooit gedacht dat ik zo kon genieten van een familie etentje! We aten lekker en lachten ongelooflijk veel. Ik heb de gezichten van mijn ouders en mijn lieve tante eens goed bekeken, en waaw wat zijn die leuk! Ik kan het niet verwoorden maar ik GENOOT GENOOT GENOOT !!!
Toen gingen we heel vroeg gaan slapen want ik was heel moet! 11 uur lang heb ik geslapen ..

EN DAN HET ONTBIJT ..NEEEEEEE !!!!!! ik krijg yogurt en musli en fruit; alweer genietend gegeten..en dan nog eens gezond ook! Zo tof jong..

Om tien uur vertrokken we richting LA BOCA. Veel uitleg van Christof de gids, heel goed uitgelegd. En wij natuurlijk heel geintereseerd, meer van de helft van de informatie kon hij niet zeggen omdat we teveel vragen vroegen!
We gingen naar la caminito; la boca juniors; plaza de mayo; presidentenhuis; de zotte moeders; puerto moreno...
veel uitleg en wandelen!

Nu naar een tangoshow met avondeten...

vele dikke kussen van de line die heel snel terug komt !
zoen

la despedida de line....

Het afscheid is nu ECHT! Hier is het nu kwart voor 2 ¨s nachts. We komen van tafel. Wij trakteerden de hele familie in een restaurant. Als starter hadden we een buffet, waar je tussen de slaatjes ook kakkerlakken kon vinden. Niet te doen hier, die beesten vliegen hier om je oren als de zon onder is. Voor ons Line is dit de normaalste zaak van de wereld. Ik herken mijn dochter niet, wanneer ze gewoon haar schouders ophaalt bij het zien van die beesten in de schotels en op tafel. We moesten ze alle 5 min. van ons afslaan en Line was daar meester in!
We lieten het niet aan ons hart komen en aten gezellig ons hoofdgerecht: BBQ. Hier gekend als assado. Alle soorten vlees op de rooster waaronder hersenen, bloedworst, triepen -darmen- ribbetjes, worst enz... Voor ons even slikken...
Ons Line had een afscheidsbrief geschreven voor haar familie. Het hele restaurant werd stilgelegd en Line las voor....Toen werd het stil...
Tranen in ieders ogen en op ieders wangen. De grootste roeper, haar broer Pulga, zei geen woord meer. Iedereen was onder de indruk, ik nog niet het minst van onze dochter die zo mooie woorden overhad voor haar nieuwe familie.
Het afscheid nadert echt... het zal vreemd doen.
Wij bedankten de ouders uitvoerig voor de opvang van Line, zei bedankten ons terug om zoveel vertrouwen te hebben in hen. Uw kind aan de andere kant van de wereld sturen bij mensen die je niet kent, moet lastig zijn, zo zei Nelson -papa-
Het is goed geweest , zoveel is zeker, tijd om af te sluiten.
slaapwel iedereen, volgend bericht zal niet voor snel zijn denken we...
kus Mieke en co

op verkenning in Bigand

We sliepen zaaaalig deze nacht, ons bedje was welkom. Rond 8 uur deze tijd waren we al wakker en na het ontbijt - allemaal zoete koekerij- vertrokken we richting casa Pozzi. Onderweg even langs de plaatselijke supermercado gepasseerd en daar waren al een heleboel mensen die ons aanspraken om te vragen of wij de ouders van La belga waren. Iedereen kent iedereen in dit dorp. Bij de Pozzis zaten we samen gezellig buiten en voelen we ons echt op ons gemak. We merken echt dat Line een deel van hun gezin is. Ze plagen haar en zij doet lustig mee.
We kregen een lunch aangeboden. Ons neen , dank u, wordt niet aanvaardt. Nadien een ijsje van dulce de leche. Lekker.
Margaux uit Belgie was ook overgekomen gisteren en is blijven slapen bij Line. Ze genoot mee van ons gezelschap en toen haar mama haar ophaalde was het even moeilijk. Zij blijft hier nog een tijdje hangen en zal Line missen.
We voelen dat Line hier echt een tweede thuisland vond. Jullie zouden haar moeten horen vertellen over het dorpslied van Bigand, mate is een dagelijks ritueel voor haar- oei oei, thuis zullen we dit moeten overnemen, de mate kruiden zitten al in de valies- het volkslied zingt Line uit volle borst mee, kortom haar tweede leven hier.
Line nam ons mee op een tochtje door het dorp. We bezochten haar schooltje en ontmoetten de directrice. Zij was vol lof over Line. We kregen het park te zien, het station, het openlucht zwembad... maar op dit uur - 14.30 - was alles doods en leeg. De bevolking komt pas tot leven rond half 7 ´s avonds tot een stuk in de nacht. We kunnen ons voorstellen dat je heel creatief moet zijn om je hier bezig te houden. Er is hier immers niet echt iets te beleven.
Deze avond nodigden we de hele familie uit voor het afscheidsdiner. Hier is het drukkend warm in de 30 graden. Bewaar wat sneeuw voor ons. KUS MIEKE en c0

verslagje van de heenreis en hereniging

de comunicatie naar het thuisfront verloopt een beetje moeilijk via GSM, we ontvangen sms-en maar kunnen ze voorlopig niet beantwoorden (dit ligt aan mobistar en de beperking van de GSM operatoren hier te velde.... dus een eerste verslagje van peter (papa line)

De reis op zich, was best vermoeiend.... na BXL-Madrid en 3 uurtjes wachten, vertrokken we richting Buenos Aires. een vlucht van 12h20 min... dus bij aankomst in B.A. waren we al 23h onderweg... een beetje overmoedig, had ik een auto gehuurd om de rit naar Rosario zelf te doen. dit viel wel even tegen, chaotisch en heel druk verkeer in en rond Buenos Aires, zorgden voor grote vertraging... dit terwijl we wisten dat Line reeds in Rosario op ons aan het wachten was... Na 4,5h rijden reden we Rosario binnen. nu line nog zoeken,¡¡¡ op een afgesproken adres... de spanning in de auto steeg, zeker na enkele verkeerde straten te zijn ingereden en de eenrichtings-verkeersregels te hebben overtreden... plots ziet mama line zitten op de dorpel van een voordeur luisterend naar haar I-pod, ze had ons na uren wachten niet in de gaten... ik moet niet veel uitleg geven, maar mama is toen uit de nog niet stilstaande auto gesprongen... en het weerzien was grandioos.

Nu verder verslag van mieke...
Het deed raar....ons Line daar ontmoeten.... ze is nog steeds ons Line en toch is ze anders...
Maar haar weer in mijn armen hebben was een zalig gevoel,ook voor haar zoveel is zeker.
Samen met haar reden we richting Bigand. Ze vertelde 100-uit. Vooral het feit dat er een feest op ons wachtte met 30 man, leek ons even teveel van het goede. Haar papa daar had gisteren een varken laten komen om te slachten. line was er nog niet goed van. Er ging vis zijn en vlees en de koelkast zat vol drank... dat beloofde!
Na een uur rijden kwañen we Bigand binnen. Wij kunnen ons alvast levendig voorstellen hoe Line zich moet gevoeld hebben die eerste dagen hier. Na wzo een lange reis, naar onbekend oorden, andere gewoontes, een klein dorpje, een eerder kaal huisje... het moet niet gemakkelijk zijjn geweest!!
Wij werden met open armen ontvangen, beetje bij beetje sijpelde familie en vrienden binnen. Ze wilden allen met ons kennis maken. We kregen een welkomkado van de familie: een leren tas met een matebeker en de kruiden. En een tweede leren tas die dienst doet als picknick tas. We voelden ons wat beschaamd! Gelukkig hadden wij een heleboel kadootjes mee. Iedereen kreeg iets, allen blij. We zagen Line haar vriendinnen, We zagen hoe ingeburgerd ze hier is. We zagen hoe zij hier echt thuis is.
Er was teveel drank en eten, er werd gebabbeld en gelachen en gedanst. Er speelde een man gitaar om ons welkom te heten en hij zong de typische canciones van hier, Line danste de dans van hier. We snapten niet altijd veel van hun gebroebel.. het is heel wat anders Spaans dan we kennen en ze spreken binnensmonds....
Line daarentegen spreekt als geen ander zoals hen.
Het doet wat met een mens zoiets. We verbroederden met een Argentijnse familie. Ze hebben niet veel maar haalden alles uit de kast om ons welkom te heten..Ze sloten ons onmiddellijk in hun hart. Tegen een uur of 1 hier s nachts gingen we slapen. Intussen was het bij jullie al vrijdagochtend 5 uur. Lange reis geweest voor ons met weinig slaap maar het was de moeite. Vandaag wacht ons een rusttige dag in het dorp met de pozzi familie , een etentje, vuurwerk, een afscheidsfeest voor Line.... Morgen zijn we weg met Line ,maar we nemen hen voor altijd mee in ons gedachten. Als het lukt dan schrijven we later nog eens.

Het is zover

... mijn buik doet pijn... ik weet niet wat ik moet denken...
mijn ouders zitten inderdaad nu op het vliegtuig richting MIJ... richting MIJ ????
Hoe raar is het als je je iets echt niet kunt voorstellen... ik geniet hier van mijn dagen, maar ik besef echt niet dat ze op komst zijn en dat ik binnen twee dagen weg ga...
Weg van hier...
Weg van de vrienden die ik in die lange tijd heb moeten maken ... weg van de dingen die ik
heb opgebouwd in zes maanden...
WEG...
En het klinkt raar maar het lijkt inderdaad of mijn ouders me hier zo wat komen stelen van alles hier terwijl ik dat totaal niet denk hoor, het is zo raar....
ik moet afscheid nemen terwijl ik ook super gelukkig ben..

Gelukkig doe ik veel de laatste dagen.. Ik ben naar het zwembad gegaan... we maken taart want mijn grote zus is morgen ook jarig..
ik doe veel met mijn vriendinnen, want elke 5 minuten stuurt er mij iemand een bericht op iets te doen omdat ik bijna wegga..
Ze willen me alleen daag zeggen...
Wel leuk om te weten dat ik geliefd ben ... , maar soms OH zo lastig als ik een keuze moet maken tussen naar wie ik wel of niet ga...

Vrijdagavond is het hier GROOT FEEST.. in heel het dorp.. niet speciaal voor mij,maar het is 5jaar de BAR van Bigand...
en dat lijkt wel een feest voor mij want ik ga ZATERDAG ochtend om 9 uur weg...
dan gaat iedereen me uitzwaaien in de plaza...

Mijn mama is volop bezig om alles klaar te maken voor mijn ouders die komen ...
tof tof tof en raaar

TOT HEEEELLL GAUW

10-12 Tangofeestje

Hier ben ik alweer, nu ga ik toch een beetje mijn best doen om veel te schrijven voor de laatste dagen.
Ik kan mijn gevoelens ook niet echt beschrijven mama... Ik leef hier ook dag na dag en besef het echt niet dat ik afscheid moet nemen...
Ik heb hier een leven opgebouwd met zoveel Ups en Dows want het is eigenlijk echt niet zo gemakkelijk om de goede mensen te vinden in zo een korte tijd.
Ik heb spijt dat ik in de school niet naar het laatste jaar ben gegaan ... ik ben in het vierde gebleven terwijl nu al mijn vriendinnen van het laatste jaar zijn.

Ik had de 10-12 een feestje, mijn afscheidsfeestje, met de meisjes van Tango... Schitterend was het omdat we ongelooflijk veel gediscuteerd hebben over de problemen in de wereld, over geloven in god of niet... Het deed me zo goed denken aan discussies van bij ons thuis...
Ik doe mijn best om mee te discuteren maar dat blijft toch nog steeds moeilijk, maar ik versta wel alles wat ze zeggen...
We hebben lekkere taart gegeten en gedanst, heel gezellig was het...

De volgende dag moest ik optreden !!! ROPE SKIPPING ... voor de kleintjes. Het was de laatste schooldag voor de lagere school en ik moest als verrassing optreden.
Ze stonden allemaal met open mond te kijken , en ik was zo moe of iets... Het is toch ongelooflijk hoe snel je conditie voor een sport kan kwijt geraken..
Ik heb 2 minuten gesprongen en was bijna DOOD hahah...

En dan plots in de middag zei mijn zus van 15 " Line..., vanavond kan je niets doen met uw vriendinnen want je moet bij mij blijven " super schattig..
En mijn zus had dus met haar vriendinnen zo een mini feestje georganiseerd in een bar...
We aten eerst wat pizza en daarna begonnen we te dansen tot 1 uur of zo..
En ze hadden zo een groot papier gemaakt met een tekst erop dat ze me zo graag zien en dat ze me gaan missen ... echt schattig...

Vandaag heb ik met mijn zusje en mijn nicht gezond... want het is hier dus nog steeds super warm , maar er gebeuren hier ook rare dingen ze...
Want gisteren was het hier super warm en plots keken we naar de lucht en de lucht was dus Paars, groen en rood .. zonder overdrijven! en plots begon het dus weeral te stormen .. echt raar... We waren super bang want we zaten met alle vriendinnen samen in een huis om een verjaardag te vieren..
En weet je wat ze hier doen? ze maken een wit groot kruis van zout op de tafel ... echt dat deed mij echt schrikken eh .. dat vind ik enger dan de storm zelf.. echt zotte mensen hier soms.


En vandaag is de groote dag voor mijn vriendinnnen want het is het Eindejaarsfeest... dat gaan schitterend worden! Daar heb ik al zin in ...
Hier zijn die feesten echt zo GROOT. Ze dragen bijna allemaal een trouwkleed en zij staan heel de avond in het middelpunt en ze doen allemaal spellekes en weet ik veel en om 2 uur beginnen ze te dansen...

Oohhh en wat ik ook nog eens wou zeggen.. haha ik zat onlang in een taxi omdat ik naar Rosario moest. Ik moest gaan praten met de mensen van mijn organisatie omdat ze wouden weten hoe ik het gesteld heb die zes maanden en blablabla... omdat ik weg ga binnen een weekje... haha zoottt eh
awel en ik zat dus daarna in een taxi met 4 oude, dikke mannen....
Je kan het niet geloven !!!!! ze waren aan het discuteren over leven na de dood... maar plots werd er een man kwaad .. ik moest echt lachen want ik zat daar zo tussen GEPLETTERD .. echt gepletterd .. ik kon mij bijna niet bewegen en die waren aan het roepen en al .. haha
super grappig.

Eigenlijk heb ik super veel van die kleine verhaaltjes maar die vergeet ik altijd te vertellen... die zijn juist de leukste eh ...
oke

dikke zoen xxx
Line

BACK TO MY BLOG

Dag lieve mensen die zo trouw mijn blog blijven lezen...
weet je dat ik verschiet van de hoeveelheid mensen die mijn blog lezen..
zo tof om te weten dat jullie zo geintereseerd zijn...

HIER BEN IK DUS TERUG.. want gisteren is het menneertje gekomen met de computer, wat wil
zeggen dat ik dus terug kan schrijven op mijn blog.
MAAR... zoals jullie ook wel weten is het echt niet meer lang dat mijn mami, papi y mi TIA LOCA naar hier komen...
Dat zal nogal een emotie worden.. Ik kan het me niet goed voorstellen.
Ik leef hier nu in die familie, ik heb me hier aangepast en heb hier mijn slechte en goede momenten en plots ga ik terug weg...
het is toch allemaal wat raar hoor zo een intercambio.., maar zeker dat ik er veel uit geleerd heb.

Hier is dus nog steeds alles TIPTOP in orde en je kan het niet geloven maar elke dag leer ik alweer nieuwe mensen kennen of leer ik mensen BETER kennen...
Ik heb hier echt een vriendinnengroep die zo goed lijkt op die in Belgie...
BABBELEN zoals KIPPEN en LACHEN met alles en nog wat...
super leuk is dat als ik bij hun ben...

Ik heb mijn afscheidsfeest gehad 3weken op voorhand omdat er nu gewoon geen weken meer zijn om iets te doen... en daar is mijn camera dus stuk geraakt... ik weet niet wie en niet hoe, maar ik denk dat hij is op de grond gevallen want hij heeft een kras...
Hij kan gelukkig sowiso gemaakt worden, daar ben ik zeker van ...,maar hier kan ik dat nu niet meer doen want vooral eer dat ze hier beginnen aan dingen zijn we alweer winter...

OOH JAA het is hier dus ZOMER... lekker warm weer, veel zon en lineke is lekker bruintjes...hihi.. sorry je moet niet jaloers worden hhihihi

Vandaag hebben de mensen waarmee ik tango dans een afscheid-tango-feestje georganiseerd. Ik heb voor de taart gezord (die mijn mama hier heeft gemaakt haha)...

Hier leven ze dus echt van FEEST FEEST FEEST... ze doen hier niet anders, langs de ene kant is dat raar voor ons maar langs de andere kan genieten ze van alles...
Ik heb hier ook de kerstbomen gezet... heel raar is dat wanneer je dat moet doen en je zweet je te pletter, dat was ook al weer een ervaring rijker.
En daarnaast heb ik toch ook el veel dingen meegemaakt met het LUIE ZUIDE AMERIKAANSE karakter...

Ik zat dus 1 keer in een taxi naar Rosario om 6 uur savonds ging hij er zijn...om 6.45 kwam hij pas toe.. toen gingen we lekker eens een boodschap doen voor hem ?? om 7.20 waren we nog niet richting Bigand vertrokken (terwijl ik normaal op dit uur moest aankomen)..
Dan gingen we uiteidenlijk weg ... We komen eerst het eerste dorp tegen waar er mensen uitmoeten stappen en we gaan richting mijn dorp maar midden in de weg was hij iets vergeten .. dus keren we terug en dan terug mijn dorp..
Het was 9uur en iets en ik was thuis... NIET NORMAAL is dat hier.. en niemand heeft er problemen mee.., allen ik was zo nerveus als iets terwijl ik helemaal niets te doen had..
AJAJAJA die latijns amerikaantjes toch..

Voor de rest weet ik niet goed wat ik nog moet schrijven want mama heeft het min of meer allemaal verteld...
Ik leef hier dag per dag en geniet van mijn momenten met mijn vriendinnen... of ik probeer te
genieten maar dat lukt me niet..want ik besef toch niet dat ik wegga.

Hopelijk alles oke met jullie?

dikke zoen
Het nog steeds argentijntje, maar ook nog steeds dezelfde LINE

korte telefoon

Weer even kort met Line gebeld. Het valt op dat ze moet zoeken naar haar "Vlaams" Grappig is dat. Ze zegt het zelf ook. Haar Engels of Frans wordt telkens doorspekt met Spaanse woorden en haar Vlaams is gewoon de zuivere omzetting van Spaans naar Vlaams. Echt grappig om te horen.

Haar dagen gaan nu supersnel zegt ze, ze doet heeeeeel veel nu. School is voorbij, maar de kleintjes hebben nog school. Haar mama is ziek, heeft veel rugpijn en Line neemt veel werk over van de mama. De middelste zus helpt ook.
Zo gaan ze samen naar school 's ochtends om 8 uur om dat winkeltje daar toch nog open te houden. Dan op de middag maken ze samen het eten voor de familie.
Dus het huishouden komt even op hun schouders terecht. Line vindt dat niet erg, vindt het doodnormaal maar zou dan ook graag even een DANK U horen. Iets wat ginder precies niet zo gemakkelijk in de mond ligt. Heel vaak krijgen ze telkens negatieve dingen te horen, nooit de positieve. Dat is daar blijkbaar de gewoonte. Maar dat is Line nu net niet gewoon. Ze vindt het dan wel moeilijk om steeds te moeten horen dat ze lui zijn en niks doen.. terwijl ze zoveel doet.
nu ja...

Het is daar dus heel veel feest nu. El acto , de uitzwaai van alle laatstejaars. Op elke school is dat een andere dag. Ze gaan samen uiteten, ze krijgen hun diploma en daarna is er een groot feest. Zoals een bal zeker?
Deze week is het feest van de ene school en volgende zaterdag van haar school en van haar vrienden. Veel leuke feesten in het vooruitzicht.

Haar tangodansen was goed, mooi optreden maar geen opnames, jammer.
Haar familie is niet komen kijken. Wel haar zus, maar die was dan nog te laat...
Een jongen uit de tangoles gaat binnenkort naar Frankrijk en Italie als backpacker, voor een maand. Iedereen vindt dat daar zo zot, dat hij EEN MAAND zal weg zijn.... Line is er bijna 6 maand weg.

Ze weet dat ze het ook weer hier , niet makkelijk zal hebben. Ze zal hier alles weer gewoon moeten worden zegt ze. Het is daar zo anders dan hier, wij kunnen ons dat niet voorstellen. Zo een klein dorp, waar iedereen, iedereen kent, je kan met de fiets gewoon overal naartoe, het leven, de manier van leven is zo anders... HEt zal wennen zijn voor haar om hier weer terug te zijn. Ze is blij dat ze maar een half jaar weg is , om dan weer een half jaar te kunnen wennen hier.

Nog een maandje, lieve mensen, en jullie kunnen in levende lijve haar verhalen horen.
Wij krijgen ze eerst nog even lekker twee weken voor ons alleen...
Kus, Mama Mieke