verslagje van de heenreis en hereniging

de comunicatie naar het thuisfront verloopt een beetje moeilijk via GSM, we ontvangen sms-en maar kunnen ze voorlopig niet beantwoorden (dit ligt aan mobistar en de beperking van de GSM operatoren hier te velde.... dus een eerste verslagje van peter (papa line)

De reis op zich, was best vermoeiend.... na BXL-Madrid en 3 uurtjes wachten, vertrokken we richting Buenos Aires. een vlucht van 12h20 min... dus bij aankomst in B.A. waren we al 23h onderweg... een beetje overmoedig, had ik een auto gehuurd om de rit naar Rosario zelf te doen. dit viel wel even tegen, chaotisch en heel druk verkeer in en rond Buenos Aires, zorgden voor grote vertraging... dit terwijl we wisten dat Line reeds in Rosario op ons aan het wachten was... Na 4,5h rijden reden we Rosario binnen. nu line nog zoeken,¡¡¡ op een afgesproken adres... de spanning in de auto steeg, zeker na enkele verkeerde straten te zijn ingereden en de eenrichtings-verkeersregels te hebben overtreden... plots ziet mama line zitten op de dorpel van een voordeur luisterend naar haar I-pod, ze had ons na uren wachten niet in de gaten... ik moet niet veel uitleg geven, maar mama is toen uit de nog niet stilstaande auto gesprongen... en het weerzien was grandioos.

Nu verder verslag van mieke...
Het deed raar....ons Line daar ontmoeten.... ze is nog steeds ons Line en toch is ze anders...
Maar haar weer in mijn armen hebben was een zalig gevoel,ook voor haar zoveel is zeker.
Samen met haar reden we richting Bigand. Ze vertelde 100-uit. Vooral het feit dat er een feest op ons wachtte met 30 man, leek ons even teveel van het goede. Haar papa daar had gisteren een varken laten komen om te slachten. line was er nog niet goed van. Er ging vis zijn en vlees en de koelkast zat vol drank... dat beloofde!
Na een uur rijden kwañen we Bigand binnen. Wij kunnen ons alvast levendig voorstellen hoe Line zich moet gevoeld hebben die eerste dagen hier. Na wzo een lange reis, naar onbekend oorden, andere gewoontes, een klein dorpje, een eerder kaal huisje... het moet niet gemakkelijk zijjn geweest!!
Wij werden met open armen ontvangen, beetje bij beetje sijpelde familie en vrienden binnen. Ze wilden allen met ons kennis maken. We kregen een welkomkado van de familie: een leren tas met een matebeker en de kruiden. En een tweede leren tas die dienst doet als picknick tas. We voelden ons wat beschaamd! Gelukkig hadden wij een heleboel kadootjes mee. Iedereen kreeg iets, allen blij. We zagen Line haar vriendinnen, We zagen hoe ingeburgerd ze hier is. We zagen hoe zij hier echt thuis is.
Er was teveel drank en eten, er werd gebabbeld en gelachen en gedanst. Er speelde een man gitaar om ons welkom te heten en hij zong de typische canciones van hier, Line danste de dans van hier. We snapten niet altijd veel van hun gebroebel.. het is heel wat anders Spaans dan we kennen en ze spreken binnensmonds....
Line daarentegen spreekt als geen ander zoals hen.
Het doet wat met een mens zoiets. We verbroederden met een Argentijnse familie. Ze hebben niet veel maar haalden alles uit de kast om ons welkom te heten..Ze sloten ons onmiddellijk in hun hart. Tegen een uur of 1 hier s nachts gingen we slapen. Intussen was het bij jullie al vrijdagochtend 5 uur. Lange reis geweest voor ons met weinig slaap maar het was de moeite. Vandaag wacht ons een rusttige dag in het dorp met de pozzi familie , een etentje, vuurwerk, een afscheidsfeest voor Line.... Morgen zijn we weg met Line ,maar we nemen hen voor altijd mee in ons gedachten. Als het lukt dan schrijven we later nog eens.